من نظر ديگري دارم . در حالت اول که انگشتري به سايل بخشيدند امام در نماز جماعت بود و فکر در تابع بودن به امام جماعت و هم هوشياري کامل نسبت به پيامبر که دشمن از هر طرفندي براي ظربه زدن استفاده ميکرد و يا در نماز جماعت ديگري که عمر و گروهي نقشه قتل حضرت را ميکشند وانجام. کار را به خالدبن وليد ميسپارند که امام از تکرار کلمهات نماز توسط عمر پي به نقشه ميبرد.اما در حال دوم امام در خانه وبا خيال خاطر و خضوع و خشوع تمام مشغول عبادت بوده لذا متوجه در اوردن تير نشده و از اين جهت در منزل بوده نه مسجد که در اوردن تير سبب خونريزي و الوده کردن مسجد ميشود لذا بلا شک در مسجد نبوده